Ay: Ocak 2016

Enigma

Not: bu bir günlüktür. Sonlara doğru, bilinç akışımın kontrolden çıktığı bir günlük…

Sevgili günlük formatında kullandığım blog,

Bunu buraya neden yazdığımı bile bilmiyorum. Kendi hayatı, şirketi, sayısız arkadaşı ve çevresinde bir sürü insan olan Can olarak değil de, Cuma akşamı 12’den önce eve dönüp uyumuş, 3’te her zamanki gibi uyanmış ve uyuyamayan Can olarak yazıyorum belki de bunu. Sadece dürtüsel bir şey bana yaz diyor. Ve geceleri içimdeki o şeyi dinlemeyi seviyorum.

Neyse sevgili karalama defterim, buradayım yine. Olacağımı tahmin etmediğim bir yerdeyim şu an. Fiziksel anlamda değil tabi (evde sabaha karşı tek başıma oturuyorum), ancak mental olarak. Kendimi, üst üste, hiç beklemediğim yerlerde bulmaya devam ediyorum. İmkansız dediğim şeyler oluyor. Biraz heyecan verici, ancak rahatsız edici derecede tuhaf. Artı ve eksi sonsuzu aynı anda hissedebiliyorum. Geçenlerde de bahsettiğim, mantığımla duygularımın çatışması beni çok yoruyor. Aklımı yoran ve stres yapan bu iç savaş yüzünden bazen akşam 9’da falan yatıyorum yorgunluktan. Ve tekrar uyuyamayınca döngü devam ediyor. Neden kendi hayatımla ilgili bu kadar detayı buraya yazdığımı bilmiyorum. Belki insanlar (bu, sen oluyorsun sevgili okuyucu 😊) daha kendilerinden bir şeyler bulurlar. Bilmiyorum… Sanırım sadece içimden geleni yapıyorum, ve önemli olan da bu.

Ne zaman “tamam hayatım normal bir hayat oluyor” desem, hayat beni, daha önce hiç bulunmadığım kadar tuhaf bir yere sokuyor. Tam her şeyi çözdüğümü sandığım noktada, hayat beni öyle bir labirentin içine alıyor ki, kendisi bir insan olsaydı yüzüne “oha be kardeşim” demekten çekinmezdim. Hayatın, “bütün gece uyuyamadın bu yüzden kalktın, dur şimdi uykunu getireyim ehehe” formatındaki günlük küçük oyunlarının yarattığı mental ve biyolojik dengesizliği de bir kenara atarsak, ortada, her zamanki gibi, cevaplayamadığım tek bir soru kalıyor:

Neden?

Hayat nasıl oluyor da beni tek zayıf noktamdan ölümüne vuruyor? Ve nasıl oluyor da, bütün bu ölümüne vurmalarının sonucunda ben hala ölmedim? Çok fazla düşünen Can geri geldi. Her şeyi, tüm ayrıntılarıyla sorgulayan, yolda yürürken yandan geçen adamın tipinden bile hiçbir nedeni olmadan anlam çıkaran çocuk tekrar karşınızda. Beni çok zorluyor bu şehir ve insanları. Beni çok yoruyor değer verdiğim insanların içlerinde basit kuklalar olduğunu görmek. Gidecek, bir daha buranın yüzüne bile bakmayacağım yeni bir yer lazım sanırım bana. Değil mi günlük? Keşke insan olup konuşabilseydin, neler derdin acaba? Blog’a yazdığım en derin ve insana kendini sorgulatan yazıların bile yalnızca buzdağının görünen (ya da dış dünyaya göstermek istediğim) kısmı olduğunu bilen tek sırdaşımsın günlük. Benim iç dünyamdaki iyiyi ve kötüyü, yüzleşmek istemediğim gerçekleri ve cevabını veremediğim soruları bilen tek şeysin. Bir ayna gibi, her şeyimi anlattığım bir insanmış gibi konuşabilsen, cidden ne derdin? Benim “sevgili günlük” diye başladığım yazılara, “sevgili Can” diye cevaplar yazsaydın mesela? Orada, benim her şeyimi bilen tek göz olarak, duygularım ve sosyal normlar tarafından bastırılmış o en içimdeki bana, nasıl bir derste bulunurdun?

Ve tabii ki, kapanış paragrafında, buradan sonra nereye gideceğimi söylerdin? Nereye gitmeliydim bu noktadan? Ne yapmalıydım? Örneğin, gözümde büyüttüğümden dolayı, fazlasıyla üstün olmama rağmen karşılarında ezik hissettiğim insanların, sandığım mükemmel insan‘dan çok uzak olduklarını anladığımdaki aşağılık kompleksinden kurtulma ve ego tatminine mi sevineyim, yoksa bununla birlikte gelen içimdeki boşluğa ve o insanların aptal oldukları gerçeğiyle yüzleşmeme mi üzüleyim? Son bölümde beklemediğim bir high score yapmış olmama mı sevineyim, yoksa o uzun bölümün aslında hayatımın kopmaz bir parçası olduktan sonra, şimdi bitmiş olmasına mı üzüleyim? Nereye gideyim sevgili günlük? İstanbul’da drama üstüne dramaları yaşadığım, bir türlü huzur bulamadığım haftaların bir tanesinin daha, eğlenceli olması gereken sonunda, mental olarak nereye gideyim?

Çünkü bu defa, ruhsal anlamda benden güçlü çok insan olması değil, hiç kimse olmaması beni asıl korkutan şey. İnsanların karşısında bilinçaltımda ezilmek mi daha kötü, yoksa beni ezecek birinin kalmaması mı, emin değilim… Savaşacak biri yok ki karşımda. Tek başımayım. Belki de gerçekten cahillik mutluluktur. Ama o korkutucu köprüden bir noktada geçmek gerekiyor, sonsuza kadar çoğu insan gibi hayal dünyasında yaşayamayacak kadar farkındalığa sahip biriyim. Bazen kıskanıyorum yukarıdan bakıp sefil dediğim basit insanları. Keşke onlar gibi mutlu ve huzurlu olabilseydim diyorum. Ya da kendim bile dışarıdan göründüğüm sıradan şehir hayatı‘nı gerçekten göründüğü gibi, basitçe yaşıyor olsam diyorum.

Sonra, tam bu günlüğün son paragrafını yazdığımı düşünmüşken, aklıma çok daha fazla şey geliyor. Durduramıyorum kendimi. Durdurmak da istemiyorum. Çok fazla şey var. 2015’e her şeyiyle veda etmiştim, 2016 çok daha farklı olacaktı diyorum kendime. Ama aynı oyun, aynı şeyler devam ediyor aslında. Fark sadece kafamdaki bir hayal dünyasında. Kendi içimde asla çözemediğim bir şifre var. Sanki ben sadece bir sonucum, kendi kontrolüne bile sahip olmayan, o kukla diye eleştirdiğim insanlardan biriyim. Daha yukarıda, göremediğim bir yerde, uzay-zaman ile benim ilişkimi bir şey (ki bu elle tutulabilir, fiziksel bir şey değil) istediği şekilde kontrol ediyor. Beni, sanki The Sims oynar gibi, en abuk, en anlaşılmaz, en “hiçbir şekilde buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum” denecek durumlara sokuyor. Çözemiyorum bu şifreyi. Her şeyi çözebiliyorum, ya da çözemeyeceğim somut, elle tutulur olguları kabul ediyorum. Ama bu şey, her ne ise, öyle arada kalmış, öyle farklı, ve öyle normal koşullarda bu şekilde gerçekleşmesi imkansız bir şey ki, arada bana, saniyeler içinde tüm gerçekliğimi yıkıp her şeyi yeniden sorgulatacak ipuçları veriyor. Delirdiğimi sanıyorum ama delirmiyorum. Değiştiğimi sanıyorum ama değişmiyorum. En azından içimde, en derinde bildiğim şey bu gerçeklikler ve tabi, zamanın, beni ve hayatımdaki her şeyi eskitip, bir noktada yok edeceği gerçeğini hatırlatan tek yönlü entropisi.

Hiçbir şeye müdahale edecek gücüm kalmadı, kendi hayatımın gittiği yer (her neresi ise) de dahil buna. Uyku/uykusuzluk, mutluluk/mutsuzluk, umutluluk/umutsuzluk, yaşama sevinci/ölme isteği, yaratıcılık/sıkıcılık, aşk/nefret, tanrı gibi hissediş/çaresizlik, derinlik/yüzeysellik, duygusallık/mantıklılık gibi zıtlıkların oluşturduğu sayısız boyutlu bir teserakt’ta nereye gideceğini bilemeyen, yanlış adım atmaktan korkup en güçlü adımları atabilen bir çocuğum ben. Kaç yaşımda olursam olayım, neler başarırsam başarayım, ileride 50 yaşında takım elbiseyle bir şirketin başında da olsam (kurumsal hayat, aman diyeyim), ben o büyümeyecek çocuğum işte.

Acaba bana kendimi gösterebilecek seviyede biri var mı, günlük? Yoksa sayamadığım kadar insanla sayamadığım kadar ilişki yaşasam da, yine de yalnız mıyım? Bakalım. Belki zamanın entropisi, bu resimdeki bütün parçaları, 1/1010 gibi pratikte imkansız bir ihtimalle, aynı hayatta beni getirdiği, eşit imkansızlıkların sonucu noktadaki gibi, tam olarak olmaları gerektiği yere koyar. Tıpkı, en karanlık geceden sonraki, güneşin yeniden doğuşu, içinden çıkamayacağın sonsuz boşlukta ölüme terk edildiğini, kimsenin seni duymadığını düşündüğün anda, birinin adını söylemesinin, bütün karanlığı yıkabildiği gibi…

Bir Oyun Olarak: Hayat

“GAME OVER.”

Bu iki kelimeyi gördüğümüzde genelde her şeyin bittiğini sanarız. Öfleriz, pöfleriz, gerçek dünya’ya döneriz. Hadi bir el daha deme şansımız yoktur bazen. Biliriz ki, oyun bitmiştir. Çünkü bize böyle söylenmiştir. Sorgulamadan kabulleniriz. Son noktayı biri, bizim yerimize koymuştur. Ya da en azından, buna inanmaya şartlanmışızdır…

Hayatı bazen fazla ciddiye alan biri olarak, özümdeki, yaşım kaç olursa olsun çocuk ruhlu kalabilme yeteneğimden uzaklara gittiğimi hissediyorum bazen. Sıradan insanların sıradan sorunları, sıradan dünyanın sıkıcı insanları. Evet, arada kendim gibi insanlar hayatımda oluyor, ki zaten hayatı anlamlı kılan şey de bu, ama onlar dışında her şey anlamsız. Bitmeyen, amaçsız bir… şey?

Ne? Neden ne kadar düşünürsem düşüneyim, o şey sözcüğünün yerine başka bir sözcük bulamıyorum? Bakış açımız, hayatı fazla kutsal yaptığından, onu başka bir kavramda bağdaştırmamızı engelliyor. İnsan hayatı çok özel, en önemli şey. Ya da en azından, bize öğretilen, evrimsel açıdan hayatta kalma içgüdüsü adı altında genlerimize programlanan bu. Bakış açımızı değiştirirsek, belki hayatı farklı bir olay olarak konumlandırabiliriz. Örneğin, eğlenceli, ana karakterini yönettiğimiz, kendimizi yukarıdan gördüğümüz bir oyun gibi.

Bir yerde, bir şekilde başlıyorsun bu oyuna sen de. Neden oradasın, nereden geldin, ne yapıyorsun bilmiyorsun. Arkasındaki hikayeyi okumamışsın belki de. Oradasın ve oynuyorsun işte, o ilk adımı atıyorsun. O andan itibaren aslında her şey oyunun parçası. En oyun olmadığını sandığın bölümler bile, aslında bu mükemmel oyunun parçası. Sevgili okuyucu, bir oyun olarak hayata hoş geldin. Bu bölümümüzün adı ise:

Yeniden doğmak.

En başından beri, yıllardır, bu hayatı bir oyun olarak oynuyordun. Hiçbir şey sorun değildi. Daha çocuk olduğun günlerden beri, umursamaz biçimde eğleniyordun. Okul mu, ödevler mi? Kimin ne zaman umrundaydı! Ailevi sorunlar? İç dünyana karışamazlar ya, kapat kapını kurtul hepsinden! İnsanların basitliği? S*kerler arkadaş, sana ne! Ye, iç, sıç, eğlen, şımar, hunharca yaşa. Geri kalan hiçbir şey de umrunda olmasın. Saçma olanı yap, her şeyin bokunu çıkar. Eğlen işte. Neyi seviyorsan onu yap. Bu oyunu dibine kadar yaşa.

Yaşıyordun da zaten,  bir şey seni alıp, hiç istemediğin bir çemberin tam ortasına koyana kadar. Etrafında alevlerden duvarlar olan, asla çıkamayacağını düşündüğün ölüm çemberi. Seni en büyük korkularınla yüzleştiren, başka kimsenin olmadığı çember. Çok tatlı, çok eğlenceli, bitmek bilmeyen bir oyun oynuyordun sen. Ne oldu bir anda? Hiç beklemediğin bir noktada, bir anda biri ışıkları kapattı, ve ekrana GAME OVER yazdı. Sıkıyorsa bu bölümü de geç.

Bu bir oyun değildi. Oyunların rasyonel, gittikçe zorlaşan, geçmesi imkansız olmayan olgular olduğunu öğrenmiştin sen. Bu bir oyun olamazdı. Oyun bitmişti. Seni yıllarca uyuşturan oyunun fişini mi çekmişti biri? Yoksa hepsi bir kabus muydu? Sadece kötü bir rüyaydı, değil mi? Uyanacaktın. Belki de geçici bir arıza olmuştu, birazdan düzelirdi. Ne yapmak istiyordun? Gidebileceğin bir yer kalmamıştı, sıkıştırılmıştın. Senden başka kimsecikler yoktu. Ya sonsuza kadar o ateş çemberinde kalacaktın, ya da beklemek dışında yapabileceğin tek şeyi yapacaktın: alevlerin içine atlamak.

Burası gittikçe ısınıyordu. Alevler iyice seni dizlerin üzerine çökertmeden, belki de artık savaşman gerekiyordu. Ayağa kalktın, derin bir nefes aldın. Belki de son nefesindi, bunu biliyordun. Ama başka çaren yoktu. Savaşacaktın. Koştun alevden duvarlara doğru, hızlandın. Game Over yazısını göre göre, ölümü göze alarak koştun o alevden duvara, yaklaştın, daha da yaklaştın. İçine atladın. Ve bir anda yok oldu o duvar. Her şey bir anda durdu. Ekranda LOADING yazdı. Yeni bölüm, yükleniyordu.

En zor bölüm, aslında en büyük korkularında yüzleşmekti. Oyunun en büyük kısmı, oyunun bitmiş olduğunu sanmandı. Yaşayabileceğin en büyük korku, sana anlam ve mutluluk veren her şeyin bittiğini hissetmekti. Ve oyunun en zor bölümünü geçtin. Oyun devam ediyordu. Bu, inanılmaz güzeldi. Tam bittiğini sandığında, tüm umudu kestiğinde, her şeyi bitirmeye göze aldığında, aslında en güzel, en eğlenceli bölüm başlamak üzereydi. En çekici olan nokta ise, herşeyden vazgeçtiğin, ölümle yüzleştiğin, oyunun bittiğini kabullendiğin o son ana kadar, oyunun, devam ettiğine dair hiçbir ipucu vermemesiydi.

Bir açıdan baktığında oyunun en anlamlı, sana en çok şey katan bölümüydü bu. Ve onu geçmeyi başardın. Asla bitmesini istemediğin bu oyunu zaten istesen de bitiremeyeceğini anladın. Eğer o bölümden geçmeseydin, neyin senin için gerçekten değerli, neyin gerçek, neyin sahte olduğunu asla anlayamayacaktın. İçindeyken lanet ettin, neden buradayım diyip durdun. O zamanlar, noktaları geriye doğru birleştirdiğinde büyük resimde, hayatındaki belki de en önemli dönüm noktası olduğunu söyleselerdi, inanmazdın, kabullenmezdin. Ama şimdi geriye baktığında her şeyin ne kadar değiştiğini, kendini ne kadar geliştirdiğini görüyorsun. Belki canın sıfıra yakındı, belki öleceğini sandın, ama merak etme sevgili okuyucu, her bölümde, canın full’leniyor 😊.

Yıldızların önünü bulutlar kapattığında, yıldızların hala olduğunu, sadece geçici olarak onları göremediğini aslında hep biliyordun. Sadece odağını yanlış yerlere kitlediğin için karanlıkta yönünü kaybetmiştin. Sonunda tekrar oyuna döndün. Tekrar kendin oldun. Yeni bir bölüm başlıyor. Belki de güzel sürprizlerle dolu, çok eğlenceli, çok güzel bir bölüm. Ama şu an için tek bildiğin, tek gördüğün, içini bir kez daha heyecanlandıran, seni tekrar şımartan, sana gelecek planları yaptıran, gelecek yönündeki belirsizliğin seksiliğini ve çekiciliğini simgeleyen tek şey:

Loading…

Uyuyamamak

Gece günün yorgunluğuyla kendini yatakta bulmuşun daha saat akşam on bir demeden. Belli, yorulmuşsun ruhen ya da fiziken. Gözlerini kapatıyorsun. Zar zor uykuya dalıyorsun. Bir o yana, bir bu yana dönüp dolaşıp uyudum demen için bile bin şahit gerektirecek uzun bir geceden sonra bir anda uyanıyorsun. Bir şey uyumanı engelliyor. Nasıl olsa sabah olmuştur kalkayım derken saate bir bakıyorsun:

03:42.

Noldu bütün uykuna? Uykucusun, bilirsin kendini. Ama asla uyuyamıyorsun işte. Bir şey seni ciddi anlamda rahatsız ediyor. Daha bir hafta öncesine kadar yattığı anda mışıl mışıl uyuyabilen sen, şimdi sabaha kadar yatakta tek başına bir o yana bir bu yana dönüp durmaya mahkumsun. Tabii ki, bunun üzerine yaşanacak günün kalitesinden bahsetmek bile istemiyorum.

Peki bütün bunların nedeni ne? Sen son aylarda, canını tüm sıkan olaylara rağmen, gece yattığında huzurlu uyuyabilen biriydin. Ne oldu? Ne değişti? Son bir haftada hayatında ne değişti? Dışarıdan bakınca hiçbir şeyin değişmemiş olduğu gerçeği, yine cevabı başka bir yerde araman gerektiğini hatırlatıyor. Derinlerde. En derinlerde bir şey. Bir sorun var işte. Bunu kabul et. Etmeden düzeltemezsin.

İç huzurunu kaybettin. O ya da bu şekilde. Ama şu an yok. Gelecek kaygısını maksimuma çıkardın bilinçaltında. Yaklaşık son üç yıldır, her gün, “yarın ben ne olacağım” sorusuna az çok cevap verebiliyordun. Ya (ki bu yaklaşık iki yıl boyunca) umrunda değildi, ya da bir şekilde hayata karşı, yarın’a karşı, seni motive edebilen bir şeyler vardı. Hobilerin, yaratıcılık isteğin, ve tabii ki en önemlisi, sana hayat veren insanlar. Geçtiğimiz aylarda sürekli tutunacak bir şeyler, az çok vardı. En karanlık sandığın gecelerde bile bir şeyler seni hayata bağlıyordu, ki, o gecelerin en karanlık olmadığını, daha karanlık olanlarla karşılaştığında anlıyormuşsun.

Sanki hayatında, derinlerde, bir şey koptu. En son böyle olduğu zamanları hatırlamak bile istemiyorsun. İnsanlara bağımlı olduğun zamanlardı. Sonra ne güzel kurtulmuştun her şeyden. Ya da, kendini mi kandırıyordun acaba? Hepsi sadece bir oyun muydu? Ufacık insanlara kafanda çok önemli roller yükleyip, onların bu rolü oynayamadığını görüp hayal kırıklığı mı yaşadın? Yoksa gerçekten elektrik ya da frekans uyumu denilen olay var mıydı? Uyandıktan hemen sonra, hatırlayabildiğin tüm rüyalardan bilinçaltında dönenleri yorumlayan sen, bu soru karşısında uzunca bir süredir çaresizdin. Tabii ki ikinciye inanmak istiyorsun, ama elinde neredeyse hiç kanıt yok.

Tekrar mantığın bittiği yerdesin. Çünkü mantığın bu defa seni delirmeye sürüklüyor. Mantığını dinlersen delirirsin. Hem mantığının götürdüğü yol, seni asla tatmin edecek insanlara götürmemiş yirmi altı yılda. Ama, seni doğru insanlara götürmüş ve sana en gerçek, en saf duyguları yaşatabilmiş bir sesi hatırlıyorsun. En çaresiz anlarda, ne yapacağını bilemediğinde, sana yol gösteren kalbinin sesi‘ni.

Hayatın, insanların ve şehrin tüm gürültüsünü kafandan çıkarıyorsun. Bak, gece yarısı, neredeyse herkes uyuyor. Şehir susmuş, ışıklar kapalı, dışarıdaki ses minimumda. Odanda, kulaklarında sadece sessizliği duyuyorsun. Kimse yok. En azından dış dünyada. Karanlık, sessiz, ve her şey yolunda, değil mi? Bir de vücudunu kullanarak dış dünya ve gerçek sen arasına ördüğün duvarın diğer tarafı var. Açsın, midenin kazındığını hissedebiliyorsun, işte o zaman gözlerini kapatıp her şeyi daha iyi hissedebiliyorsun. Zaten hiçbir şey yemek istemiyorsun. Bir şey, sana yemekten uzak dur diyor. Aynı şey, insanlardan da uzak dur diyor. Aynı şey, bu şehirden de uzaklara git diyor. Günlük hayatında uygulayabildiğin kadar uyguluyorsun, ama tam uygulayabildiğini söyleyemez kimse. Aynı şey, sana birkaç şey daha söylüyor. İç sesinle mantığın ters, tıpkı Dance of the Bad Angels’da dediği gibi:

“What a feeling under the stars
My body’s rotating from Venus through Mars
There’s a war going on
between my head and my heart
I wonder how they grew
So far apart…”

Bu şarkıyı bu kadar çok sevmemin nedeni, belki de, daha yıllar önce ilk duyduğum günden beri hem müzikal açıdan hem de sözleriyle, aramda, başka hiçbir şarkıya hissetmediğim kadar özel bir bağ hissediyor olmam.

Mantığımla iç sesimin tamamen çatışıp bana uykusuzluk olarak fatura kestiği karanlık başka bir gecede, tekrar kalbimi dinliyorum. Bana bir şey yapmamı söylüyor. Mantığım arada “yapma” dese de, ne zaman mantığımı dinlesem kaybettim. Tüm gerçeklikten uzak, sahte, duygusuz ve mutsuz bir insan olarak buldum kendimi. Onu dinlemiyorum. Yapacağım, yapmam lazım. Ne zaman kalbimi dinlesem, bazen zorlu bir yoldan geçtim ama o’na güvenimi kaybetmeyip sonuna kadar gittiğimde, bana hayattaki en güzel hediyeleri verdi. O derinlerdeki sese ihanet ettim son zamanlarda. Son haftalarda mantığımla yaşadım. Tamamen mantıklı, duygulardan uzak bir hayat bana göre değil. Kaldı ki, beceremedim zaten. Sevgili iç sesim. Mantığıma fazla kaptırdığım için özür dilerim. Ama bu gece sağlam bir nokta koyuyorum bu olaya. Bu gece kırılma noktam. Ve haftalar, hatta aylar sonra tekrar, gerçek ben‘i oluşturan iç sesimi dinliyorum.

Afedersiniz, ama, bir insanın duyguları varken ve onu dinleyebiliyorken, s*kerler mantığı. Özellikle de, mantığını dinlemek hep hayatını mahvetmiş, duyguları ise eninde sonunda onu hep doğru yere getirmişse.

Sevgiler.

Sen

Bu yazı bir kişiye değil, bir duyguya yazılmıştır.

Seni ilk gördüğüm, tattığım gün. Dünyanın en değişik duygusuydu. İlk kez, var olduğumu, yaşadığımı hissetmiştim. Yıllar önceydi, hatırlayamıyorum bile. Sadece beni ben yaptığını hatırlıyorum. Çok güçlüydün, çok savunmasızdım karşında. Korktum senden. Çocuktum daha, hiç gücüm yoktu. Büyüdüm zamanla. Yıllar geçti, olgunlaştım, çocuk‘luktan erkek’liğe, oradan da adam‘lığa terfi oldum. İçimdeki çocuk bir yaş bile büyümedi. Bazen seni bulduğumu sandım, bazen gerçekten, çok az da olsa, buldum ve dokunabildim sana. Tarif edebileceğim her şeyin ötesindeydin sen.

Bu yaşıma geldim. Çocukluğumda korktuğum bir sürü şeyin ne kadar anlamsız ve komik olduğunu görebiliyorum. Malum, çocukluk hali işte, onun da öyle yaşanması gerekiyordu. Ama koca adam olsam da hala tek bir korkum var. Hem en sevdiğim şey, hem de en büyük korkum. Nasıl oluyor da, ikisi aynı şey olabiliyor? Nasıl olabiliyor da bana hayat veren duygu, benden o hayatı alabilen duygu olabiliyor? Bilmiyorum, sadece, tuhaf işte.

Bağımlılık yapıyorsun sen. Bir kere tattın mı, bir daha hiçbir şey, hatta daha önce en sevdiğin, heyecanla yaptığın şeyler bile yanında sönük kalıyor. Hayata dair her şey, hatta hayatın kendisi bile, senin yanında sönük kalıyor. Seni aynada görmek dünyadaki en büyük mutluluk. Seni birine karşı hissetmek dünyadaki en büyük kıskançlık, çünkü sana karşı o’nu ben hissediyorum. Hep şekil değiştiriyorsun. Kılıktan kılığa giriyorsun. Kimde olduğunu göremiyorum. Bulduğumu sandığım an tüm ışıkları kapatıp kaçıyorsun. Karanlıkta kalıyorum. Seni göremiyorum ama duyabiliyorum. Bazen duyamıyorum ama kokunu alabiliyorum. Buradasın. Burada bir yerdesin. Yatağıma yatıyorum. Gözümü kapadığımda benimlesin. Yanımda, seni görebildiğim biriyle uyanmadıkça asla açmak istemiyorum gözlerimi. Tatlı bir şeysin. Vazgeçilmez olan tek şeysin. Bana gerçek huzuru verebilen tek şeysin. Sadece sen olsan insana yetiyorsun. Sen gelmiş geçmiş en büyük sonsuzluksun. En gerçek şeysin. Beni yerin dibine defalarca vurmuş olsan da seviyorum seni. Çünkü sen olmasan, ben var olamazdım. Benim için anlamı olan tek şeysin. Seninleyken her yerde evimdeyim. Seninleyken yaşıyorum. İki ki varsın.

Ve keşke burada olsan.

Gerçek Duygular

Seviyoruz. Seviliyoruz. Başarıyoruz. Kaybediyoruz. Savaşıyoruz. Pes ediyoruz. Ayağa kalkıyoruz. Düşüyoruz. Pes etmiyoruz. Tutunuyoruz. Bir varız, bir yokuz.

Bir varmış, bir yokmuş işte. Bir okuyucu, ve bir blog varmış. Okuyucu aynaya bakmış ve demiş ki…

Merhaba, ben. Yorgun görünüyorsun. Uykunu alamadın mı? Aldığını biliyorum. Peki ne oldu sana? Ne yaptılar? Kim ya da ne seni bu hale getirdi? Hatırlamak istemediğin, bastırdığın duygular mı var? Hadi bugün bir değişiklik yap. Evde yapayalnız otur, ve hayatını düşün. Kimseyi arama, telefonundan kurtul bugünlük. Yat, ve dışarı bak. Kar tanelerinin güneşin ışınlarını teker teker kesmesini izle. Yalnız mısın? Tek yalnız sen değilsin merak etme. En azından, kimse yoksa, aynadaki yansıman var. Aynayı kırmadığın sürece seni asla terk etmez. Işıkları kapatsan da, onu göremesen de, görüş alanından çıksa da, orada olduğunu bilirsin. Ve bu sana huzur verir.

Peki ne seni mahveden şey? Ne seni içten içe bitiren şey? Her şey yolunda görünürken bile, içindeki bütün yaşam sevincini, umudunu, mutluluğunu, motivasyonunu sıfıra indiren şey? Günlük hayatta, koşuşturmalarla, monotonlukla, sıradan aktivitelerle, herhangi biri olurken bulamazsın bunun cevabını. Derine, inebildiğin kadar derine inmen lazım. Korkmadan. Çoğu insan görmek istemiyor. Çoğu insan hissetmekten kaçıyor. Kendilerini günlük monoton sıradan hayatlarıyla, antidepresanlarla, gerçek olmayan ilişkilerle, başka sorunlar’la uyuşturup, aynaya bakmaktan, kendi gerçek içlerindekileri görmekten kaçıyorlar.

Hepimiz yaptık bazen. Ama sadece bazılarımız gerçekle yüzleşiyor. Peki nasıl yüzleşeceksin? Nasıl bakacaksın o aynaya korkmadan? Aslında kolay bir yolu var. Dünya ile tüm iletişimini kes, al içkini, ve içmeye başla. Durmadan, yeter demeden. Bırak kafan iyi olsun. Bırak sarhoş ol. Bırak blackout ol. Ne fark eder? Evdesin, kimsecikler yok. Olmasın da. Kendin kal. Çok içmekten alkolik olmazsın (denemiştim, olunmuyor). Günlük hayatın, aklını ve duygularını kitlediğini sandığın o camdan yapılmış kutudan, ancak yeterince içtiğinde s*kerler diyip bütün gücünle yumruk atıp, onu parçalayarak çıkabilirsin.

İçiyorsun, sana zarar veren şeyler koymamaya başlıyor. Gittikçe etkileri azalıyor. Yarın sabah kalktığında hepsi geri gelecek, biliyorsun, ama tekrar bir gece olsun hak etmediğin izolasyon duygusundan uzaklaşmak, o korkuyu ve yalnızlığı hissetmemek istiyorsun.

Daha da çok içiyorsun. Şehrin sesleri ve arkaplandaki, hak ettiğin senin hayatın’ı yaşayan insanlar, gittikçe sönükleşiyor. O bıçak yine kalbine saplanıyor, ancak bir şekilde daha az acıtıyor. Düşünmek istemediğin şeyler yavaş yavaş kendini serbest bırakıyor. Gözünün önüne geliyor. Kontrollü bir ortamda tehlikeli bir deney gibi her şey. Neyse ki bu defa yanında insanlar yok. Olsalar, onların da istemeden canını yakardın. Çünkü ölümüne dürüst bir adamsın. Kimseye yalan söylemezsin, söyleyemezsin. Yapabilceğin en iyi şey, söylemek istemediğin şeylere gelmeden konuyu değiştirmek olur. Neyse ki istemeden de olsa psikolojik anlamda zarar verebileceğin birileri yok diye düşünüyorsun, biraz olsun için rahatlıyor.

Biraz daha içiyorsun. Odaklanamıyorsun. Gerçeklikle arandaki bağ gittikçe inceliyor. Dünya umurunda değil. Keşke bu gece hiç bitmese, keşke sabah olmasa diyorsun. Sabah tekrar sana zarar vermiş insanları, duygularınla oynayıp, seni en yukarı çıkaran ve oradan serbest düşüşe bırakan, yere çarpıp parçalanmanı izleyen insanları hatırlayacaksın. Verdiğin değeri hak etmeyenlere ne kadar değer verdiğini hatırlayacaksın. Senin gibi saf ve temiz birinin nasıl istemeden de olsa insanları teker teker harcayan biri haline geldiğini, ve bunun arkasındaki sorumluların derslerini hala almadıklarını göreceksin. Suçu tekrar tekrar kendinde arayacaksın, ama suçlunun başkalarını olduğunu çok iyi biliyorsun. Ama neyse ki bu yarın, bu gece bunları düşünmen gerekmiyor. İç be güzelim, hadi biraz daha, ölmezsin ya.

Ayakta duracak halin yok. Durma zaten. Neden duruyorsun ki? Yatmaya devam et. Kapa gözlerini, gecenin ışıklarının bile sonsuzlukta gittikçe sönüşünü, biraz şanslıysan yıldızların sana yeniden gülüşünü izle. Hak ettiğin, seni mutlu eden şeylere odaklan. Hah işte şimdi hissetmiyorsun artık hiçbir şeyi. İşte şimdi tekrar kendinsin. Boktan haldesin, sarhoşsun ve yapayalnızsın. Ama kendin. Kafanda, sana zarar vermiş herkesi teker teker öldürüyorsun. Senin hayalindeki o mükemmel, seni hak eden, sana hayat veren ve hayatını birlikte yaşamak istediğin o insanın kılığına girip, seni kandırıp, seni kendi eziklikleriyle bastırmaya çalışan herkesten kurtuluyorsun. Öldüler. Bir yerlerde yaşıyor olabilirler, senin için öldüler. Kendi gerçekliğinden çıkardın hepsini. Zaten hiçbiri, bu yaptıklarıyla, hayatında var olmayı hak etmiyorlar.

İşte gerçek duygularınlasın. Seni günlük hayatta farkında bile olmadan, kendi düşüncelerin dahil manipüle eden her şeyden uzaktasın. İşte şimdi tekrar yaşadığını hissediyorsun. O içindeki gerçek yaşama hissi. Kimsenin sana zarar veremeyeceği yerdesin. Yarın, umrunda bile değil. Olmasın da zaten. Yarın yeni bir gün olacak diyorsun. Yatağına yatıp, gecenin karanlığına, sessizliğin ve uyku adındaki geçici ölümün çekiciliğine bırakıyorsun kendini. Gerçeksin işte. Korkaklar, yalancılar ve yaşamayı beceremeyenler gibi sahte ve geçici değilsin. Gerçeksin ve kendinsin. Kendin gibi birini istiyorsun sadece. Çünkü hayat tek başına yaşamak için çok sıkıcı. Sadece, yaşanacak ve paylaşılacak çok fazla şey var. Tek başına, bunların anlamı yok ki. En azından neyi hak ettiğini biliyorsun hayatta. Biraz olsun huzurla uyuyorsun, kendinden ve duygularından eminsin. Her şey, kafandaki müziğin içinde boğuluyor…

Biraz olsun yalnızlıktan uzaklaşıyorsun, sanki yarın asla gelmeyecekmiş gibi.

Hepsi sadece bir kötü bir rüyaymış gibi.