Yine bir 23 Nisan, yine, her yıl daha da azalan coşkuyla kutlanan bir gün. Evet, kabul ediyorum, ortaokuldayken lisedeyken daha çok heyecan verirdi, çünkü tatil anlamına gelirdi. Şimdi ise anlamını sorgulamaya çalıştığım bir gün.
Tıpkı yalnızca yılbaşı ve doğumgünlerinde kutlama yapanlar, sevgililerini sevgililer gününde hediyelerle mutlu edenler, Atatürk’ün adını bir tek 29 Ekim ve 10 Kasım’da hatırlayanlar, biri öldüğünde Twitter’da trending hashtag ise onu retweet‘leyerek kendini olgun ve duygusal göstermeye çalışanlar gibi, 23 çocukları yalnızca 23 Nisan’da hatırlayanlarla baş başayız. Her yerde ufak, çocuk boyu Türk bayrakları, göstermelik başkan koltuğuna oturulan çocuklar, milli marşlar falan. Klasik, kalıplaşmış olgular. Yarın sabah ise herkes kalkıp, bugün hiç olmamış gibi normal hayatına devam edecek. Sabah altı buçukta alarm çalacak, hazırlanıp büyükler işe, çocuklar okula gidecek, 23 Nisan’ın etkisini ise bir tek birbirlerine sigara molasında ya da ders arasında “aa bugün pazartesi gibi geliyor ama salı ya dün tatildi doğru bak” diyerek hissedecekler. Zaten onlar için de önemli olan bu, değil mi? Sonuçta, olayların özü değil, yalnızca yüzeysel etkileri ile ilgileniyoruz.
Bugün çocuklarına istedikleri şekeri çikolatayı alıp yarın onlara bir birey değil de, kendi kurallarına göre şekillendirebilecekleri bir nesneymiş gibi davranan insanlarla aynı havayı soluyoruz sonuçta. Sonuçta, kendimizden güçsüzlere karşı her zaman üstünlük sağlayıp aşağılık kompleksimizi bastıran egomuzu okşamak zorundayız. Sonuçta pet shop’lardan evcil hayvan alıp, sokak köpeklerine ıyy pis diyenler, çocuklarımız sokaktaki kediyle oynamaya çalıştığında uzak dur diyerek diğer canlılardan da soyutlanarak büyümelerine neden olanlar, ağacı yaşken eğmeye çalışıp ortadan ikiye kıranlar, hayallerinin peşinden gitmeye çalışan çocuklara da, kendi kalıplaşmış robot yetiştiren eğitim sistemimizi gösterip önce oku da adam ol diyen oldukça vizyon sahibi ebeveynler de biz değil miyiz?
Bence 23 Nisan bize çok fazla.
Sevgiler.
