yalnızlık

Bazılarımız

Kafanın içinde dünyayı geziyorsun. Olabilecek tüm kombinasyonları hayal ediyorsun. İnsanları tanıyorsun, zaman geçiriyorsun. Paylaşıyorsun.

Güveniyorsun.

Ve güvendiğine pişman oluyorsun. Elinde ise yalnızca birkaç günlük huzur kalıyor.

Hepimiz sürekli yeni insanlarla karşılaşıyoruz. İlk andan itibaren onlarla ilgili izlenimlerimizi aklımızın uçsuz bucaksız nöronlardan oluşan ağına atıyoruz. Zaman geçtikçe kafamızın içindeki bu ağlar, insanlar hakkında daha net bilgilere ve varsayımlara ulaşmamıza sağlayacak kapıları açıyor. Peki ya her şey bir oyun ise? Ya her şey bir hayal ise? Eğer herkes rol yapıyorsa, her şey bir simülasyon ise, duygu ve düşünce dediğimiz her şey laboratuvar ortamındaki bir kap içinde bulunan bilincimizi uyaran elektrik sinyali ise neyin anlamı var ki? Hiçbir şeyin gerçek olamadığına inandıktan sonra en anlamlı olgulara bile nasıl anlam yükleyebiliriz? Arkadaşlarımızın, yaşadıklarımızın, hissettiklerimizin, ailemizin, evimizin, hatta maddenin varlığından nasıl emin oluruz?

İnsanlar biraz daha güce sahip olmak için başkalarının hayatlarına kıyıyorsa, yalnızca kendilerinden daha güçsüz diye hayvanların haklarını hiçe sayıyorsa, başkalarını ezerek başarılı oluyorsa, ne anlamı var ki bu toplumda barınmanın?

En güvendiklerimiz gözlerimizin içine bakıp yalan söylüyorsa, sevgi gibi kutsal bir duyguya ihanet ediyorsa, emekleri bir çırpıda çöpe atıyorsa ne anlamı var ki sevmenin?

Ne anlamı var ki güvenmenin?

İnsanlar gerçeklerden kaçıyorsa, yalan bir dünya içinde yaşamak istiyorsa, sorunları olduğunda yapıcı olup çözmek yerine yıkım yolunu seçiyorsa, ne anlamı var ki iletişim kurmaya çalışmanın?

Bu dünyada herkes mutsuz, olmayan hayaller peşinde üzerilerinde şık kıyafetlerle, makyajlarla, parfümlerle, gösterişli arabalarla bir sürü insan. Yukarıdan yalnızca karınca sürüsü gibi gözüküyorlar. Bir çırpıda ezilebilecek kadar küçükler, ve dünyayı mahvedecek kadar büyükler.

Bazılarımız topluma ayak uydurup, kendilerine dayatılan düzenli robotik hayatı tercih ediyor. Geri kalanlarımız ise gittikçe daralan distopyanın duvarları arasında klostrofobinin gözlerinin içine bakıp nabzının arttığını hissederek çıkacak bir yer alıyor. Bazılarımız şehir ışıkları arasında kamaşan gözlerini kapıyor, bazılarımız ise o kadar yalnız ki karanlık bile parlak geliyor.

Bazılarımız iş, para, koşturmaca ve antidepresanlar arasında bir ölümü yaşamayı hayat sanıyor, bazılarımız ise tüm farkındalığıyla döngüden çıkmaya çalışıp dibe çekiliyor.

Bazılarımız bunu da bir kenara atıp hayatına devam ediyor,

Bazılarımız ise yalnızca yaşamak istiyor.

En Büyük Korku

En büyük korkumuz nedir? Yüzleşene kadar bunu pek de düşünmeyiz aslında. Günlük hayatımızda, bir şeyler bizi korkularımıza götürmedikçe pek oralı olmayız. Başarısızlık korkusu vardır ancak varlıklarımızdan olana kadar düşünmeyiz. Ölümden korkarız ama doktorun odasında sonuçları beklerken geçmek bilmeyen dakikalarda boğulana kadar hissetmeyiz.

Ya da sevilmemekten korkarız, ancak yalnızlığı iliklerimizi titreten biçimde en derinimizde hissedene kadar sevilebileceğimizi sanarız.

Her şey yolundadır, sıradan, huzurlu bir gündür. Güne sporla başlarsın, kahveni yudumlayıp işlerini hallettikten sonra hobilerinle ilgilenirsin. Korkmak için bir nedenin yoktur, yaşamak ve mutlu olmak için ise bir sürü nedenin vardır. Yaşamayı seçmişsindir. Gülersin, eğlenirsin, insanlarla vakit geçirirsin, bir şeyler paylaşırsın. Sonra güneş batar. Her şeyi beraberinde karanlığa ve gecenin sakinliğine devreder. Hava karardıkça insanların yüzleri soluklaşır, elimizi uzatırız ancak orada kimse yoktur artık. Herkes gitmiştir, yapayalnızızdır. Bağırırız ama kimse sesimizi duymaz, duyacak birinin bile olmadığını biliriz. Gökyüzüne bakarız, belki çok uzaklarda biri vardır, ama ona asla ulaşamayacağımızı biliyoruzdur. Birbirimize asla kavuşamadan öleceğimizi bilmenin korkusuyla öylece bakmaya devam ederiz.

Hava daha da soğumuştur. Evimize gideriz. Konuşuruz ama sesimizin soğuk duvarlardan yankılanması yalnız olduğumuzu fısıldayarak hatırlatır bize. Dakikalar saatlere dönüştükçe o fısıltı çığlıklara dönüşür ve bedeninin duvarlarında savrulur. Bağırmak istersin ama sesinin çıkmadığı bir kabus olmuştur hayat. Uyumak istersin ama uyuyamazsın, yapayalnızsındır. O dört duvar gittikçe daralır, kurtulmanın umuduyla kapıya koşarsın ancak o daha da dar bir odaya açılır. Duvarlar daralıp sırtından ve göğsünden bastırır. Nefes alamazsın. O duvarları yıkabilecek tek bir şey vardır. Hikayenin gidişatını bir anda tersine çevirecek tek bir ses.

Birinin nefesi. Birinin o karanlığın içinden adını söylemesi. Birinin, ölüme terk edilmişken seni kurtarması. Birinin seninle aynı yalnızlığı paylaşıp seni anlaması. Birinin, yaşadığın yalnızlık hapishanesinde seni ziyaret etmesi. Cebinden anahtarı çıkartması, ve sana özgür olabileceğini hissettirmesi. Birinin, denklemdeki tüm bilinmeyenleri yerine koyması ve her şeyi birlikte geride bırakabileceğinizi göstermesi. Birinin, tek başına mutlu olmanın mümkün olmadığını ve kendini bu şekilde kandıramayacağını hatırlatması. Birinin, kimsenin dolduramadığı sevgi boşluğunu doldurması. Birinin, sen hastanede tedavisi olmayan bir kanserden ölümü beklerken, hayatını kurtaracak bir ilaç olduğuna inandırması. Birinin, olabilecek bütün güzel şeyleri sana göstermesi.

En büyük korku nedir biliyor musun? Birinin bunlardan sonra seni terk etmesi.

Zaman Hiçbir Şeyin İlacı Değildi

Zaman her şeyin ilacı derlerdi, inanırdım. Çünkü bu konuda bir yorum yapmak için zaman geçmesi gerekiyordu.

Sonra zaman geçti. Zaman bütün güzel anıları, umutları, beklentileri, hayalleri geride bırakıp tozların altına gömdü.

Zaman bir sürü yeni şans gösterdi, hepsini istisnasız hüsranla bitirip hiçbir şeyin yoluna giremeyeceğini kabullenmemizi sağladı.

Zaman bizi yaşlandırdı, vücudumuzu ve ruhumuzu eskitti, yordu.

Zaman bizi geçmişe hapsetti, tekrar bir şeylerin güzel olacağına inandırdı. Ama asla olmadı.

Hep bir şeyler aradık, hep Zaman’ın bize vaatlerine inandık. Bekledik, ve yalnızca çürüdük.

Zaman sevdiklerimizi bizden sadece aldı, ve onların bir daha asla gelmeyeceğini gösterdi bize.

Zaman ilerledikçe çocukluk hayallerimizin olamayacağını kabullendik. Gelecekte olacak dediğimiz şeylerin olmadığını gördük. Zaman ilerledikçe hayatın heyecanı kendini monotonluğa ve her geçen gün yaklaşan, kaçınılmaz ölüm korkusuna, yaşlılığa, istemediğimiz sorumluluklara bıraktı.

Zaman geçtikçe çocukluğumuzun, parkta oynamanın, üniversite hayatının, ve insanların bir daha asla geri gelmeyeceğini, yapamadığımız her şeyin ölene kadar içimizde kalacağını anladık.

Zaman geçtikçe her şey birbirinden ayrıldı, uzaklaştı, ışık bile kırmızının karanlığına gömüldü. Zaman geçtikçe yalnızlaştık, robotlaştık, sıkıcılaştık.

Zaman hiçbir şeyin ilacı değildi. Yalnızca bir hayaldi.

En Zor İstek

Hayaller kuruyoruz. Belki asla olmayacak, belki de fazlasıyla gerçekleşecek hayaller, bilmiyorum, ama hepimiz kuruyoruz işte. Kimimiz şu an kulağa imkansız gelen yeni spor arabayı istiyoruz, kimimiz de aileyle güzel bir tatil. Kimimiz görkemli bir evlilik istiyor, bazılarımız ise sıcak bir ev.

Kimimiz televizyonda yıldız olmak istiyor, para ve şöhret istiyor, kimimiz ise işadamı. Hepimiz medyanın bize doğru olarak tanıttığı sistematik hayatın peşinden gidiyoruz, çünkü ancak o zaman eksiklerimizi kapatacağız, değil mi?

Ne kadar basit istekler bunlar aslında? Birazcık kıvraklıkla, azıcık şans ve doğru stratejiyle istediğimiz yüzeysel isteğe, paraya ve üne ulaşabiliriz. İnsanları kullanıp, duygularını ve saflıklarını sömürüp, doğru insanları karşı karşıya getirerek acımasızca yalanlar söyleyip onları ezerek istediğimiz noktaya ulaşırız. Göründüğünden daha kolay. Tabii ki, istediğimiz bu ise.

Peki ya istediğimiz gerçek bir şeylerse? Asıl zor olan bu belki de. Asıl zor olan iyi insan olmak. İyi insan adil davranır, kendilerinin de adil ve dürüst olmasını bekler. Ancak adil insanın en büyük yanılgısı, başkalarının da kendisi gibi dürüst ve etik olduğuna inanmaktır. Az sayıda insan bu sorunu yaşar çünkü az sayıda insan gerçekten etiktir. İyiysek, belki de en zor istek kendimiz gibi insanları bulmaktır. En zor istek dürüst, anlayışlı, farklı görüşlere karşı hoşgörülü ve saygılı insan bulmak (başka insanların temel haklarını tehdit edecek unsurdaki görüşler tabii ki bu kapsamda değil). Çevreme bakıyorum, bir sürü insan var. Ancak gerçekten özveriye sahip, ne olursa olsun dürüst, bir şeyi beğenmediğinde beğenmedim diyebilecek kadar açıksözlü, din, milliyetçilik, uzay/zaman, ölüm/yaşam, cinsellik/LGBT gibi insanların konuşmadığı konularda en derin muhabbetlere girebilecek, farklı bir görüşü savunuyorsa da bunu karşısındakiyle saygı çerçevesinde belirtebilecek nitelikte, aşağılık kompleksini bastırmak adına ego tatmini peşinde koşmayan insan yok denecek kadar az. Asıl zor olan şey iyi insanları bulmak işte. Neredeyse kimseye güvenmemem bu yüzden işte. Kolay olanı, basit insanların yüzüne basit gülümsemelerle yüzeysel, metropolitan, manipüle edilmiş, parası olanlar tarafından kontrol edilen medyanın size empoze ettiğini doğru kabul edip bir yalanı yaşamak. Asıl zor olan ise bu saçmalığın farkına varabilmiş, olaylara dışarıdan bakabilen insanları bulup onlarla gerçek bir hayata atılmak.

Seçim bizim.

Bütün O Aptal Şeyler

Aynaya bakıyorsun. İyisin. Dış görünüşünü bilmiyorum, ama içinde iyisin işte. Yaptığın, dışarıdan kötü olarak adlandırılabilecek tüm davranışların, senin içinde masum bir nedeni var. Masumsun. Bir seri katil gibi masumsun hem de. Tek farkın kimseyi öldürmemiş olman. Bir kişi dışında: kendini.

Nedir bu kendimizi kanıtlama çabası? Tüm canlıların doğasında bulunan bir evrimsel leke mi, yoksa insanın bitmek bilmeyen açgözlülüğünün dışavurumu mu? Neden tanımadığımız insanlara kendimizi kanıtlamaya çalışıyoruz? Neden sürekli içimizle dışımızı iyice uzaklaştıran bir imaj yaratmaya çalışıyoruz? Neden var olmak yerine var olmamayı seçiyoruz?

Neden anılardan çıkamıyoruz? Bize gerçekten iyi hissettiren az sayıda insanın kurduğu parmaklıkların arasında gittikçe sönükleşen anılarımızın içinde hapsolmuş, dışarı çıkmaya korkar bir şekilde boğuluyoruz? Neden herkes yalan söylüyor? Kimse kimsenin umrunda değil. İnsanlar, başka insanlara, sokaktaki kedilere köpeklere eşyaymış gibi davranıyorlar. Karşılarındakinin de kendileri gibi hissedebilen varlıklar olduğunu idrak edemeyecek kadar cahiller. Biz de bozulmamış olan azınlığa tutunuyoruz.

Sonra toparlanıyoruz. Tabiri yerindeyse kendimize çekidüzen veriyoruz. Güçlüyüz, kaybedecek bir şeyimiz de yok. Tam ayağa kalkmışken her yerde görmek istemediğimiz şeyleri görüyoruz. Bizim hak ettiğimize sahip olan insanlar, bizim uğraşıp elde edemediğimiz hayatlarını yaşıyorlar. Biz ise öylece izliyoruz. Görmek istemiyoruz, kalkıp evimize gidiyoruz. Tek başımıza. Kulaklığımızı takıyoruz, artık bizi kimse rahatsız edemez. Uykuya dalıyoruz. Rüyalarımız, hatırlamak istemediğimiz anılarımızı zorla gözümüze sokuyor. Yapayalnız uyanıyoruz. Kendi içimizdekilerden kaçacak yer bulamıyoruz. Pes ediyoruz.

Her şeyin anlamsızlığıyla boğuşuyoruz, bunun da yaşamak olduğunu iddia ediyoruz. Bütün o aptal şeylerle mutlu olmaya çalışıyoruz. Olamayacağımızı kabul etmek istemiyoruz. Ama olamayacağız. Yalnızlığı seçtiğimiz sürece, yanlış insanlara değer verdiğimiz sürece asla mutlu olamayacağız. Bir şeyleri değiştirmek yerine kendimizi daha da öldürüyoruz.

Böyle olduğumuz sürece, yaşamla ölüm arasındaki çizgide, ölüme daha yakınız aslında. Belki bir şeyleri değiştirebiliriz yine de…

Belki.