Kışın soğuğunun insanların yüzüne yansıdığı şu günlerde, okuduğum bir yazı gerçekten içimi ısıttı. Bana yalnızca bir kaç ay önce yeniden blog yazmam konusundaki en büyük ilham kaynağı olan kişinin, gerçekten içten ve dokunaklı blog entry’sinden söz ediyorum, bu yüzden bu yazıyı okumadan önce onu okumalısınız. Etkilendim, sanki benim söylemek istediklerimi söylemiş gibi. Ben de kendisine olan mektubuna cevap yazayım dedim.
Dinle dedi, yaklaşık iki ay önce tesadüf eseri tanıştığım Buket blog’unda, içinden gelen sesi dinle.
Dinledim ben de. Aslında hep yapardım, ama daha da çok dinledim. Özellikle son zamanlarda, ne kadar sessiz kalırsam, o kadar çok duyabileceğimi gördüm. Gerçek gücün ve bilgeliğin, bağırmak, konuşmak değil, bazen yalnızca sessizce dinlemek olduğunu anladım. Şehir hayatının hem fiziksel hem mental anlamda yarattığı arkaplan gürültüsünden kaçıp, sessiz ve sakin bir yerlerde kendimi, doğayı, ve bazı tuhaf işaretlerini görebilmeyi öğrendim.
Sev dedi sonra.
Aslında en iyi yaptığım şeydi bu. Sadece bir süredir, bir kaç yıldır çeşitli nedenlerden dolayı uzak kalmıştım sevmekten. Daha önce hep karşılık beklerdim, karşılıksız sevmeyi öğrendim. Kendimi bile korkutacak kadar ileri gitmeyi, korkmamayı ve tutkuyu dibine kadar yaşamayı öğrendim. Her zaman doğru insanlar çıkmadı belki, ama ben her zaman doğru olanı yaptım. Saf haliyle, kaygısızca sevmeyi ve hissetmeyi öğrendim. Sen doğru sevince, insanların yanlışları çok da koymuyormuş aslında.
Kabullen dedi.
Peki, dedim ben de. Kabullenelim bakalım. Nasıl olacağını ben de bilmiyordum. Neyse ki hayat, biraz acımasızca, biraz esprili biçimde, biraz da karşıma nasıl olduğunu kendim bile açıklayamadığım olaylar ve insanlar çıkararak bana, kendimi o’na teslim etmeyi öğretti. Her şeyi, biraz başta zorunluluktan da olsa, akışına bıraktım. Rüzgar nereye götürürse oraya gittim. Bunu yapmamla birlikte tüm parçalar yerine oturmaya başladı. Hepsi henüz oturmadı, ama çok az kaldı. O son parça yerine oturacak arkadaş. Tüm bu olaylara da değecek. Sadece… biliyorum diyelim.
Gözlemlememi de istedi.
Aslında en iyi yaptığım şeydi belki de. Çocukluğumdan beri, herşeyi gözlemler, sorgular, arkasındaki gerçek nedeni araştırırdım. Herhangi bir nesneye ya da insana baktığımda, onun dış görünüşünden çok, onu o yapan arkadaki herşey‘i görebilmeye başladım. Herkes bir son ürün‘dü, ve insanlara baktığımda onları oraya getiren, kendilerinin bile farkına varmadığı bilinçaltlarını görebiliyordum. Bir nesneye ya da sisteme (ki bu bir sosyal yapı bile olabilir) baktığımda, arkaplanındaki her şey arasındaki neden sonuç ilişkisini hayal edemeyeceğim bir hızda kurabiliyordum. Sakince gözlemleyince ve sessizce dinleyince herşeyi anlayabiliyormuşuz meğerse. Beni şu an bu noktaya getiren herşeyi ve herkesi düşünmeye çalıştım, ama o kadar çok şey vardı ki, vazgeçtim. Sadece, bir tanesi bile olmasa, bütün bunların olamayacağını biliyordum.
Kurtul.
Listede bu sözcüğü ilk gördüğümde biraz korkmuştum, çünkü benim için en zoru buydu. Kafamdan her şeyi atmak, unutmak, vazgeçmek bana göre değildi. Ama kurtulmak da bu değilmiş zaten. Her şeyi olduğu gibi kabullenip, akışına bırakıp, bu akışı engelleyen düşüncelerden kurtulmakmış aslında olay. Benim ben olmamı engelleyen her şeyi teker teker hayatımdan çıkardım. Yalan söylemeyeceğim, beni sevmeyen çok insan vardı. Bir kaç ay gibi kısa bir sürede çok daha fazla sevilen, etrafında bir sürü yaratıcı, zeki, güvenilir ve eğlenceli insanlar olan biri halina geldim. Kötüye odaklanmak yerine her zaman iyiye odaklanmayı öğrendim. Yalnızca bununla ilgili bile tek başına uzun bir yazı yazabilirim.
Kucaklamamı istedi sonra herşeyi…
“Kötü özelliklerimi ve olayları da mı?” diye sormaya hazırlanıyordum kendisine ki, düşündüm biraz. Evet, aynı iyi olay ve kavramlar gibi, kötülerini de, en iğrençlerini de kucakladım. Eğer onları bir kenara atsaydım haksızlık olurdu. Onlardan da çok şey öğrendim, ve onlar sayesinde de buraya gelebildim. Tüm anılarımı ve tüm insanları kafamda kucakladım. Çünkü herkesin ve herşeyin bıraktığı izler‘dim ben aslında.
Hatırla dedi.
Hatırlayacak çok şey vardı. Geçmişte, ruhumuzun derinliklerinde tozlanan, bir daha hiç açılmayacak tarih kitapları gibi gittikçe sönükleşen çok anı vardı. Ancak sönükleşse de, o anılar hep oradaydı, ve onlar sayesinde ben de buradaydım. Uzayda çok uzaktaki o sönük, belki de milyonlarca yıl önce patlamış yıldız. O sönük ışığı hala bana geliyor, ve belki de o yıldızda oluşmuş bazı maddeler şu an benim vücudumu oluşturuyor. Başka bir deyişle, onun sayesinde burdayım.
The nitrogen in our DNA, the calcium in our teeth, the iron in our blood, the carbon in our apple pies were made in the interiors of collapsing stars. We are made of starstuff.
Carl Sagan
Bazı olayları değiştiremeyeceğimi hatırladım, akışına bırakmam gerektiğini hatırladım ben de. Tanrı’ya bıraktım. Çoğu insanın Tanrı dediği şeyin varlığına inanmıyorum. Tanrı biraz daha farklı benim. Bilinçli, ataerkil, süper bir güce değil, evrenin ve doğanın, sevginin kozmik gücüne inanıyorum. Ya da başka bir deyişle: God is love.
“Ve ol” dedi son olarak. Mutluluk oldum, yeri geldi mi onu tüm vücudumda yaşadım. Aşk oldum. Tekrar deliler gibi, liseli gençler gibi aşık olabildiğimi hissettim. Bazen yanlış insana doğru zamanda, bazen doğru insana yanlış zamanda aşık oldum, ama ne fark eder? Doğru duyguyu, kendim doğru insan olarak yaşadım. Sevdiğim için ve sevebildiğim için asla pişman olmadım, ve önemli olan da buydu. Hayat oldum. Hissettim. Var oldum. Çok kısa sürede çok fazla şeyi yaşadım. Hayal bile edemeyeceğim kadar çok duyguyu yaşadım. İyi de olsa kötü de olsa, gerçek bir şeyleri hissettikçe yaşadığımı hissettim. Bazen ağladım, çok ağladım, hayatımda ağlamadığım kadar bir gecede ağladım hem de. Ve o, belki de tüm hayatımın en boktan gecesinde bile, yaşadığımı, var olduğumu hissettim ve çok şey öğrendim. Hissedebilmek, korkmadan en gerçek duyguları yaşayabilmek, ne olursa olsun hissedememekten güzeldi.
Hepsinden önemlisi ise, ne olursa olsun her zaman kendim oldum.
İyi ki kendine o tatlı, şirin ve bir o kadar da insana en temelini hatırlatan yazıyı yazmışsın Buket!