“Ağlıyor musun?”
Duygularımızı emojilerle ifade etmeye çalıştığımız internet çağında telefonuma gelen bu soru ile uyandım.
-“Hayır, ağlamıyorum. Ama ağlayabilmek isterdim.”
Saatin kaç olduğunu bile bilmiyordum. En son ne zaman ağladığımı hatırlamaya çalıştım ancak yakın geçmişte gözyaşlarına dair hiçbir anı bulamadım. Ağlayamıyordum. Duygusuzdum. Ya da uğruna ağlayacak, kaybedecek bir şey kalmamıştı.
Hepimiz birbirimizden uzaklaşıyoruz, sosyal medya ile, dizilerimizle, sahte arkadaşlıklarımızla, para üzerine kurduğumuz hayatımızla. Hiçbirimiz geriye dönüp neden bütün bunları yapıyoruz diye bakmıyoruz. Kimse “neden bunun için savaşıyorum” demiyor. Hatta kimse “neden savaşıyorum” demiyor. Herkes kendini kanıtlamaya çalışıyor, ama ne için bütün hepsi?
Neden herkes dünyayı gezme derdinde? Neden insanlar yaşadığı yerde tatmin olamıyor ve hep eksik hissedip başka şeylerle doldurmaya çalışıyorlar? Neden herkes tek başına yetmeye çalışıyor? Kimse tek başına yetemez ki. Tek hücreli bakteriler değiliz, eşeyli üreyen, sevmesi ve sevilmesi gereken varlıklarız. Bir yıl önce de sindirdiğim gibi: Sosyaliz.
Ve mutsuzuz. Neden bize en çok değer verenleri reddediyoruz? Neden her şey güzel olabilecekken, hatta mükemmel olabilecekken her şeyi mahvediyoruz? Ne uğruna? Neden bizi sevenleri dışlayıp bizi sevmeyenleri elde etmek istiyoruz? Yanıbaşımızda belki hayatımızı değiştirebilecek insanlara şans vermek yerine popülerite peşindeyiz? Nasıl bir ilgi ihtiyacı bu? Neden bunun kölesiyiz? Neden bizi sevenlere bir şans bile vermeden reddediyoruz? Neden güzel hayatların, iyi insanların içine edip, duygularını ve özgüvenlerini mahvedip, onları ikinci plana atıp bir de üzerine onlardan saygı bekliyoruz?
Hepimiz istediği ne? İçip, sahte insanlarla dans edip egomuzu tatmin edip gerçek hayattan uzaklaşmak mı? Yoksa doğaya, bizi sevenlere, gerçek hayata yakınlaşmak mı? Hepimiz gece yattığımızda gökyüzünü seyredip sarılarak uyuyacak birini istemiyor muyuz zaten? Hepimiz yaşamaya, sabah uyanmaya, gezmeye, paylaşmaya anlam verecek birini istemiyor muyuz? Hepimiz birlikte ölüme bile gidecek kadar sevdiğimiz biriyle saçmalamak istemiyor muyuz?
Yaşamak istemiyor muyuz?
Peki neden o zaman en çok bundan kaçıyoruz? Neden yaşamaktan korkuyoruz? Neden isteklerimizi bastırıyoruz? Neden yakınlaşmaktan kaçıyoruz? Neden kimse yaşamaya cesaret edemiyor? Neden herkes gerçek bir şeyler hissetmekten kaçıyor? Hiç mi korkak olmayan, gerçekten cesur biri yok? Neden denemek varken şans bile vermeden atıyoruz her şeyi? En kötü ne olabilir ki? En kötü yürümez. Hepsi bu. Ama insanlar korkak, insanlar zavallı küçük dünyalarında, gerçek insanlara bir şans bile vermeden sahte hayatı yaşamayı seçiyorlar.
Sanırım gerçek kimse yok. Sanırım kimse bu gece güzel bitsin demiyor. Güzel bitsin’den kastım illa seks, alkol, uyuşturucu, maç kazanmak ya da belli bir şey değil. Sadece huzur ve mutluluk. Gerçek mutluluk. “Yarın ne olacak” sorusunu sormayacağımız türden bir mutluluk. Ama insanlar gerçek güzelliklerden kaçıp bu geceyi de mahvedecekler. Hadi hep birlikte bugün de insanlara eşya gibi davranalım, tüm umutlarını yok edelim, kendilerini kötü hissetmeleri için her şeyi yapalım. Hadi bugün de sistemin bize verdiği güzel hayata devam edelim. Sahte insanlara değer verelim, bize gerçek bir şeyler verebilecek insanlardan kaçalım. Hayatları, duyguları, düşünceleri, sevgiyi, huzuru parçalayalım.
Haydi bu gece her şeyi mahvedelim.